Wystawa prac z kolekcji CSW Zamek Ujazdowski eksponowana w Operze Narodowej proponuje unaocznienie i uaktywnienie związków między różnymi dziedzinami twórczości, a także instytucjami sztuki. Chcemy w ten sposób uruchomić procesy dyfuzji, swobodnego przenikania artystycznych komponentów między sferą wrażliwości i wyobraźni gości Opery Narodowej a językiem współczesnej sztuki, prezentowanej w CSW Zamek Ujazdowski. Przyzwyczailiśmy się, że te dwie sfery nie spotykają się zbyt często, a przecież wbrew pozorom nie są sobie aż tak obce, a już na pewno nie są antagonistyczne.
Wystawę rozpoczynają Postacie kroczące Magdaleny Abakanowicz, które w sposób niepokojący wyobraźnię przypominają obiekty wydobyte z odległej przeszłości, ale posiadają też dynamikę charakterystyczną dla współczesności. Ta duża grupa figuratywnych rzeźb jednej z najsłynniejszych współczesnych artystek może być postrzegana jako współczesne zmaterializowanie ponadczasowego składnika istoty ludzkiej. Otwiera zatem symboliczną przestrzeń wyobrażeń łączących współczesność z rozległym spektrum dorobku przeszłości.
Goście Christiana Boltanskiego niczym skupione na swoich myślach zjawy ze snu dziejącego się w realnym świecie i między widzami Opery prowadzą ku zróżnicowanej stylistycznie grupie innych rzeźb, reprezentujących trzy wizualne kody współczesnej sztuki. Uformowany ze słodyczy Fred Flinstone z Knossos Marka Kijewskiego przywołuje (i mitologizuje) kulturę pop, Portret zbiorowy Krzysztofa Bednarskiego jest przykładem formy modernistycznej, wyposażonej jednak w czytelne przesłanie społeczne, a Człowiek w czerwonym płaszczu Grzegorza Klamana obrazuje potencjał surowej formalnie ekspresji.
Grupa miękkich i zmysłowych rzeźb Iwony Demko to prace z cyklu Przytulanki, które zachęcają publiczność do dotykania, kołysania i nawet siadania na nich. Z tą grupą obiektów koresponduje praca Jarosława Kozakiewicza Geometria wnętrza składającą się z dwóch projekcji wideo na bocznych ścianach dawnej palarni i obiektu rzeźbiarskiego umieszczonego centralnie na postumencie. Obiekt ten przypomina formą rzeźby do przytulania, ale wiąże się z inną koncepcją, która staje się czytelna po obejrzeniu krótkich projekcji. Jeden z filmów ukazuje swoistą choreografię ciała śpiącej dziewczyny – to zapis jej mimowolnych ruchów utworzył za pomocą specjalnego programu komputerowego kształt formy prezentowanej na postumencie; jest to jednocześnie projekt bryły budynku kina, przedstawionego na drugiej projekcji. Projekt tego budynku zakłada, że na jego ścianach będą wyświetlane od wewnątrz, a widoczne na zewnatrz fragmenty filmów.
Geometria wnętrza Jarosława Kozakiewicza jest znakiem ideowym wystawy Dyfuzje współczesności , stanowi bowiem połączenie elementów choreografii, rzeźby, architektury i doświadczenia snu i ludzkiej cielesności, zatem w tej pracy spotykają się istotne idee współczesnej sztuki. Czyż nie są one pokrewne ideom ważnym dla programu Opery Narodowej?
Grzegorz Borkowski
Wystawa przygotowana we współpracy Teatru Wielkiego – Opery Narodowej i Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
Artyści: Magdalena Abakanowicz, Krzysztof Bednarski, Christian Boltanski, Iwona Demko, Marek Kijewski, Grzegorz Klaman, Jarosław Kozakiewicz.
Inauguracja wystawy: 13 października 2011 podczas międzynarodowej konferencji Stowarzyszenia Opera Europa
Wystawa czynna do 24 listopada 2011 – przed przedstawieniami i podczas antraktów.
Kurator: Grzegorz Borkowski
Koncert na wysokie obcasy, Zorka Wollny
performans w ramach wystawy Dyfuzje współczesności
Teatr Wielki – Opera Narodowa, Warszawa, pl. Teatralny 1
13.11. 2011, godz. 21.30
