Normalni ludzie w tamtych czasach chodzili bowiem ubrani w bezpieczne, szare prochowce i do głowy by im nie przyszło, aby ubrać np. czerwone skarpetki. Bikiniarz przeciwnie, bardzo lubił czerwone skarpetki ( i nie tylko czerwone), lecz na pewno nie miał czerwonej duszy. Zakochany w zachodniej kulturze ubierał się dość specyficznie (jak na przedstawiciela pop kultury przystało): wąskie, przykrótkie spodnie, wystające spod nich kolorowe skarpetki, koszula z postawionym kołnierzykiem ze złamanymi własnoręcznie końcówkami. Do tego szeroka, długa marynarka i kudłata fryzura.
Nic więc dziwnego, że szlachetni i normalni obywatele do długich godzin nocnych debatowali na zebraniach partyjnych co zrobić z delikwentem wykazującym aspołeczne zachowanie w formie kolorowych skarpetek, jakże różniącym się od przykładnej młodzieży robotniczo- chłopskiej budującej w pocie czoła kolejną hutę.
Bikiniarze, wbrew temu jak obsmarowywała ich propaganda nie byli wcale bezmyślni i skupieni na swym wyglądzie. Interesowali się sytuacją polityczną, jazzem (zakazany owoc PRL- u), kulturą, sztuką europejską. Byli pierwszą polską pop kulturą.
